بر مستي خمر گران ما را چه حاجت اي صنم

آنجا كه مجنون گشته و  شهلاي دلبر ديده ام

****

شوري دگر دادي مرا دائم غزل خواندي دلا

در اين شب پُر ماجرا  احساس آزادي كنم

آندم كه ديدم روي تو ميخانه كردم كوي تو

تا پَر كشيدم سوي تو روحم برون شد از تنم

بايد دهي سامان خود بر مستي جانان خود

تا من ندادم جان خود كي لاف شيدايي زنم

****

در گير و  دار زندگي، نيكي كن و افتادگي

هرگز نشايد بندگي، بر ضّد اهريمن منم